De onafhankelijke Iraanse filmmaker Ali Asgari laat zien hoe Iraanse jongeren proberen te breken met de patriarchale normen en de manier waarop ze draadje voor draadje het verstikkende web van wettelijke en sociale censuur van het land proberen los te peuteren. In Until Tomorrow volgen we Fereshteh een dag van haar leven, de dag dat haar ouders op bezoek komen.
Voor Fereshteh is het een stressvolle dag. Ze krijgt een telefoontje van haar ouders die laten weten dat ze langskomen. Haar ouders weten alleen niet dat hun dochter net een kind heeft gekregen. En dat wil Fereshteh graag zo houden, want het is een buitenechtelijk kind. Onwettig in de ogen van de staat en onacceptabel in de ogen van haar ouders.
Samen met haar volhardende en humoristische vriendin Atefeh gaat ze op zoek naar iemand die bereid is één nachtje op haar baby te passen. Maar ze komen erachter dat in een samenleving waar niet iedereen dezelfde rechten heeft, je heel voorzichtig je bondgenoten moet kiezen. Het wordt een ware odyssee, die hen niet alleen in aanraking brengt met een aantal goed en slechte personages, maar ook met de rauwe werkelijkheid van het leven van jonge Iraniërs in een islamitische republiek waar ze zelf weinig mee op hebben.
Deze thematiek zien we vaker in de Iraanse onafhankelijke cinema. Terwijl de grote blockbusters – net als overal ter wereld – vooral de focus leggen op spannende auto-achtervolgingen en vechtscènes, spitsen de verhaallijnen van onafhankelijke filmmakers zich vaak toe op de alledaagse worstelingen die horen bij het leven in Iran. Ze zijn onderdeel van een breder discours: een van verandering en kritiek op het islamitische regime.
In de pers
‘Levendig, intiem portret, vol fraai camerawerk.’ – VPRO Cinema ★★★★
‘Beklemmende race tegen de klok, heeft de allure van een thriller.’ – de Volkskrant ★★★★
